บทที่ 9 ตอนที่ 9

ความโอ่อ่า หรูหราทำให้สาวน้อยเผลอมองอย่างลืมตัว มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ประตูบานใหญ่ถูกปิดลงซะแล้ว หญิงสาวหน้าซีดลงอีก มองบานประตูที่ตัวเองพึ่งก้าวเข้ามาด้วยความตกใจ กำลังจะวิ่งไปเปิด แต่เสียงกระด้างที่หล่อนจำได้ดีว่าเป็นเสียงของผู้ชายที่เอ่ยอนุญาตเมื่อครู่นี้ดังขึ้น

หญิงสาวหันกลับมาและก็ต้องตัวเย็นเฉียบ เมื่อสายตาประสบกับร่างสูงใหญ่ของริคคาโดเต็มตา มือบางยกขึ้นอุดปากตัวเองไว้แน่นเพื่อสะกดกลั้นเสียงร้อง ขณะที่ลนลานถอยหลังหนีจนแผ่นหลังอรชรไปชนเข้ากับผนังห้องเย็นเฉียบ แต่อรลออกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับความเย็นนั้นเลย เพราะสิ่งที่หล่อนเห็นอยู่ตรงหน้านั้น มันน่าเกลียดน่ากลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งปวง

ผู้ชายตัวโตราวกับตึกสักสิบชั้นอยู่ในชุดเสื้อผ้าสีทมึนมืดมน ใบหน้าแสนอัปลักษณ์เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นที่บวมนูนน่าเกลียดน่ากลัว แถมดวงตาข้างซ้ายยังถูกปิดไว้ด้วยผ้าคาดตาสีดำไม่ต่างจากพวกโจรสลัดอีก หนวดเครารุงรัง ยุ่งเหยิงยาวเฟื้อย ขณะที่ผมเผ้าก็มีสภาพไม่ต่างจากหนวดเครานัก คือมันยาวไร้การตกแต่ง และดูเหมือนจะไม่ได้ผ่านการสระทำความสะอาดมาแรมปี

อรลออจ้องมองตาค้าง คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายที่ได้พบเห็นจะมีสภาพยิ่งว่าที่ตัวเองวาดภาพไว้เสียอีก คงเป็นเพราะอย่างนี้แหละมั้ง รุจิราถึงได้ส่งหล่อนมาสังเวยให้กับผู้ชายที่ไม่แตกต่างจากอสูรกายจากขุมนรกคนนี้แทน

“สวัสดี... เจ้าสาวของฉัน...”

ภาพที่ผู้หญิงตรงหน้าตัวสั่นสะท้าน ใบหน้าซีดเผือด ทำท่าทางราวกับถูกผีหลอก ทำให้ริคคาโดรู้สึกสะใจยิ่งนัก ชายหนุ่มก้าวเดินเข้ามาเผชิญหน้า ขณะเอื้อมมือใหญ่สีแทนออกไปบีบต้นแขนอรชรที่โผล่พ้นเสื้อแขนกุดสีชมพูสวยเอาไว้แน่น จนสาวเจ้าร้องออกมาด้วยความเจ็บ

“ได้โปรด... ปล่อยฉัน... ได้โปรด...”

“ปล่อยหรือ...”

ริคคาโดหัวเราะร่วน ขณะที่นัยน์ตาคมกล้าเลื่อนสำรวจสตรีตรงหน้าด้วยกริยาหยามหยัน จนเจ้าของร่างหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย

แต่มันก็ชั่วขณะเดียวเท่านั้น เพราะในไม่ช้าริคคาโดก็ตกอยู่ในมนต์เสน่ห์ของอรลออโดยที่เจ้าตัวไม่เต็มใจสักนิด แต่ก็ช่วยตัวเองไม่ได้ จ้องมองสตรีตรงหน้าราวกับไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน

ก็ใช่นะสิ... เขาไม่เคยพบเคยเจอผู้หญิงคนไหนงามได้มากขนาดนี้มาก่อน คู่ควงคนล่าสุดที่เป็นถึงนางงามจักรวาลตกขอบไปในทันที เมื่อเขาได้พบกับเจ้าสาวของตัวเอง

ใบหน้ารูปไข่ขาวเนียนตาไร้การแต้มแต่งด้วยเครื่องสำอางใดๆ ทั้งสิ้น แต่มันก็กลับหาได้ซีดเซียวเหมือนศพไม่ เพราะมันซับเลือดฝาดเปล่งปลั่งอมชมพูน่ามอง ดวงตาคู่สวยที่อยู่ใต้คิ้วที่โก่งดุจคันศรหวานซึ้งอยู่ในกรอบแพขนตางอนยาวอย่างลงตัว ปลายจมูกโด่งเชิดอยู่เหนือกลีบปากสีแดงสดที่อิ่มเอิบน่าขยี้ด้วยริมฝีปากกระด้างร้อนผ่าวของตัวเองยิ่งนัก

ชายหนุ่มไล่สายตามองต่ำลงไปยังลำคอระหงที่ขาวเนียนสม่ำเสมอน่าซุกไซร้ด้วยปลายจมูก และต่ำลงไปยังเนินอกสาวที่ล้นทะลักตัวเสื้อคอแหลมที่เขาเป็นคนเลือกให้เจ้าหล่อนสวมใส่กับมือด้วยความตื่นตาตื่นใจ หัวใจหนุ่มเต้นระทึกครึกโครม คล้ายกับถูกสะกดด้วยมนต์ขลัง เมื่อสมองจินตนาการขนาดของอกสาวที่พุ่งดันตัวเสื้อออกมาอย่างล้นหลามนั้นได้อย่างแม่นยำ

ฮอร์โมนในร่างกายบางอย่างพุ่งทะยานขึ้นอย่างน่าหวาดวิตก อะดรีนาลินฉีดพล่านไปทั่วสารพางค์กาย ปฏิกิริยาเคมีระหว่างเขากับหล่อนช่างรุนแรงได้อย่างน่าอัศจรรย์

ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลยในชีวิต... ไม่เคยรู้สึกร้อนรุ่ม แผดเผาด้วยไฟราคะ อึดอัดอยากปลดปล่อยแบบปัจจุบันทันด่วนแบบนี้มาก่อน

ให้ตายเถอะ... นี่แม่สาวน้อยที่มีประวัติฟอนเฟะคนนี้ ทำไมถึงทำให้เขาอยากจะกระโดดเข้าไปกระชากเสื้อผ้าพวกนั้นบนกายของเจ้าหล่อนออก และจัดการกับเจ้าหล่อนที่ตรงผนังห้องตรงนั้นซะให้สิ้นซากเหลือเกินนะ

นี่เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ คงจะต้องเป็นบ้า....

ริคคาโดถอนใจออกมาหนักหน่วง ราวกับพยายามจะรักษาสมดุลให้กับตัวเอง แต่ก็ทำได้ไม่น่าพอใจนัก เพราะเจ้าความควบคุมตัวเองที่เคยมีอยู่อย่างล้นเหลือ ตอนนี้ติดลบกระฉูด แถมทำท่าจะขาดสะบั้นลงเอาง่ายๆ เสียอีก

เขาอยากจะจูบเจ้าปากอิ่มๆ สีแดงสดนั้นให้หายคลั่งนัก อยากจะทำให้หล่อนร้องครางอยู่ใต้ร่างของเขา ให้แม่สาวน้อยคนนี้เป็นของเขา ริคคาโด เมเนนเดซ แต่เพียงผู้เดียว...

แต่จะเป็นไปได้อย่างไร... ในเมื่อเจ้าหล่อนเป็นสาวรักสนุก ทำได้ทุกอย่างเพียงแค่ให้ได้เงินไปถลุง หัวใจของหล่อนหายากพอๆ กับการหาเลือดในตัวของปูนั่นแหละ

ความติดตาต้องใจอย่างรุนแรงถูกแปรสภาพเป็นความขยะแขยงชิงชังได้สำเร็จในหลายนาทีต่อมา และนั่นมันก็ให้ริคคาโดเป่าลมออกจากปากด้วยความโล่งใจ ที่ตัวเองสามารถบังคับเจ้าส่วนที่ไม่มีสมองให้มันเชื่อฟังได้ แม้มันจะยังไม่ยอมสงบลงแม้แต่น้อยก็ตาม

“สวยกว่าที่ฉันคิดเอาไว้เยอะทีเดียว...”

เสียงกระด้างก้มลงมากระซิบที่ข้างหูทำให้อรลออถึงกับหายใจกระตุก สมองตึงเครียด ร่างกายเย็นเฉียบ อากาศบริสุทธิ์เริ่มขาดแคลนลงทุกขณะ เมื่อใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัวของเขาก้มต่ำลงมาหา

“อย่า... ได้โปรด...”

ร้องออกมาได้แค่นั้น ร่างอรชรก็อ่อนยวบลง มือหนารีบคว้าเอาไว้และดึงเข้ามาแนบอก ขณะสบถออกมาด้วยความไม่พอใจ

“ขวัญอ่อนแบบนี้ ก็หมดสนุกกันสิคนสวย...”

ชายหนุ่มอุ้มร่างอรชรที่อวบอัดไปซะทุกส่วนสัดมาวางลงบนเตียงนุ่มภายในห้องด้วยกริยาไม่นุ่มนวลนัก ประวัติเน่าเฟะของเจ้าหล่อนยังรบกวนจิตใจไม่หยุด แม้ว่าความสวยงามของเจ้าหล่อนจะเตะตา ต้องใจ จนเขาแทบควบคุมตัวเองไม่ได้แค่ไหนก็ตาม

“ไว้ตื่นมา... เราจะได้สนุกกันอีก”

ริคคาโดเฝ้ามองอรลออที่ตัวเองเข้าใจว่าคือรุจิราคู่หมั้นของตัวเองอยู่เนิ่นนาน ด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหิวกระหายโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนและก้าวออกไปจากห้องนอนนั้นอย่างรวดเร็ว เมื่อร่างกายทำท่าจะออกนอกลู่นอกทาง เพราะความงดงามแรกแย้มของว่าที่เจ้าสาวที่ตัวเองมีหน้าที่ต้องทำให้เจ้าหล่อนยกเลิกการแต่งงานอย่างรุจิรา